Libros infantiles de 3 a 6 años
Filtrar
Pechar
Estrela e Max andan nos colectores do lixo na procura de roupa e comida. Para os demais nenos do barrio non son Estrela e Max, senón Inmundicia e Roñoso, dada a sucidade que acumulan. Unha tarde, os nenos do barrio empúrranos dentro dun colector e atrancan a porta.
A tartaruga Pepa é deses seres dispostos sempre a axudar aos demais. Unha tarde, un ratiño mancado, e tamén algo lacazán, pídelle que o transporte sobre a cuncha. Ao día seguinte, outros bichiños da selva aproveitan a boa vontade de Pepa e utilízana como autobús.
Perdido nunha casa de cidade, o avó sempre está a contar contos e a dicir adiviñas. Mais parece que ninguén o quere escoitar. Só Antía sabe soñar con eses contos e adiviñas que lle axudan a voar no seu cabalo de cartón.
A Iago encántalle ir ao colexio. A súa mestra é xenial. Na clase fan traballos manuais, disfrázanse, escoitan contos... No patio pásao moi ben con Uxía, Tomé e Alí. Cada día é unha aventura!
Hoxe Iago vai visitar o museo dos dinosauros cos seus pais. Quere sabelo todo sobre eses animais! Logo van á súa casa os seus amigos Uxía e Alí e xogan a seren auténticos dinosauros. Grrr!
A Uxía gústalle contar os dedos da man, os animais que ve no xardín, as caixas de galletas do supermercado... e buscar formas por todas as partes: círculos, cadrados, triángulos...
Nun peto do seu anorak, Zoe garda un segredo tan pequeno que cabería no corazón dunha mazá, pero é tan importante que non lle deixa durmir. Non llo pode contar a ninguén, e iso resúltalle dificilísimo. Será quen de aguantar?
Antón o aviador é un tipo con sorte: cando o seu biplano rematou o combustible e se viu obrigado a aterrar no medio do deserto, o que menos esperaba era dar cun xenio marabilloso disposto a concederlle tres desexos.
Os animais son expertos na arte da camuflaxe. Poden facelo por medo, para ocultárense dos seus posibles agresores ou, como acontece moitas veces, para axexaren unha presa.
Os animais son expertos na arte da camuflaxe. Poden facelo por medo, para ocultárense dos seus posibles agresores ou, como acontece moitas veces, para axexaren unha presa.
Tomás non sae nunca á rúa. Fóra da seguridade do fogar axexan os perigos; todo lle resulta inestable. Só nas horas en que se sente máis consolado, atrévese a observar dende a fiestra a vida activa do seu barrio. E un deses días advirte que chegaron novos veciños.
É de supoñer que nunha vila que se chame Lemoito exista unha biblioteca engaiolante á que acoden moitos nenos e nenas. O que resulta máis difícil de imaxinar é que nesa biblioteca viva un libro que pasa os días contristado no seu andel. Iso non se pode nin imaxinar.
